cinema: walkmen

Vrijdag 11 februari zullen we de eerste filmvertoning houden in de Triphouse Rotterdam store. We trappen af met ‘Walkmen’ de documentaire van Mike Redman en Victor Vroegindeweij over de geschiedenis van hiphop in Rotterdam. Voorafgaand aan de vertoning zal Mike Redman komen vertellen over het maken van de documentaire en kunnen alle aanwezigen hem vragen stellen. Iedereen is welkom vanaf 20:30, de toegang is gratis. Lees hieronder alvast een recensie uit de DIMI.

Walkmen: verplichte leerstof voor Rotterdamse hiphoppers

De documentaire ‘Walkmen’, over 25 jaar hiphop in Rotterdam, van Mike Redman en Victor Vroegindeweij is het resultaat van twee jaar verzameldrift. Redman en Vroegindeweij zochten naar oude videobeelden en foto’s, hiphop-helden van weleer werden opgezocht en gevierde artiesten van nu, zoals Postman en E-Life, worden in historisch perspectief geplaatst. ’Walkmen’ geeft een compleet overzicht van 25 jaar hiphop in de havenstad. ,,Veel jonge hiphoppers weten misschien waar hiphop nu staat, maar niet wat eraan vooraf ging,’’ zegt Redman.

Aan de hand van de vier pijlers van hiphop (DJ-en, grafitti, breakdance en rap) wordt de jonge kijker getrakteerd op een wereld waarvan hij of zij nooit deelgenoot is geweest. Het lichaam van oudere hiphopper vervult zich met weemoed. Namen als The Moonrunners, Dope Syndicate, Supersonic Crew en The Timedrillers vloeien geleidelijk over in bekendere namen als Postmen, E-Life, U-Niq en Def Rhymes. ,,Je ziet in de film duidelijk waar en wanneer de basis is gelegd. Het uitvinden van het hiphopgenre is Rotterdam is al lang geleden gebeurd. Wat vandaag de dag gebeurt, is voortborduren op wat er al was. Originaliteit is toch iets uit het verleden,’’ meent Redman.

De geschiedenis van hiphop in Rotterdam brengt de kijker terug naar de buurthuizen in de oude stadswijken van Rotterdam. Leegstaande panden werden door jongeren geconfisqueerd om er hun wekelijkse feesten te geven. Rauwe en simpele beats werden de zaal ingesmeten, daaroverheen rapte Rotterdamse jongeren hun verhaal. ,,Toen zaten de zalen bomvol, tegenwoordig moeten lokale acts veel beter hun best doen om zoveel publiek te krijgen. Er wordt tegenwoordig veel meer geluisterd naar Amerikaanse acts. Vroeger kende iedereen elkaars nummers. Alle nummer van lokale bands werden meegerapt,’’ blikt Redman ietswat teleurgesteld terug.

Het verzamelen van het oude filmmateriaal ging niet zonder horten of stoten. ,,Mensen wisten niet hoe serieus wij met de documentaire bezig waren. Het aanleveren van materiaal liet lang op zich wachten of mensen hielden materiaal achter,’’ zegt Redman. Maar toen de hiphop-bal eenmaal aan het rollen was wilde iedereen een bijdrage leveren. ,,Er komen nog steeds beelden binnen. Die worden proberen we op de DVD te zetten die binnenkort zal verschijnen,’’ vertelt Victor Vroegindeweij. Hij hielp Redman het laatste jaar met de montage en het maken van interviews.

Daar komt bij dat materiaal uit het verleden niet in overvloed aanwezig is. ,,Tegenwoordig loopt iedereen met een digitale camera rond, maar toentertijd werd er veel minder opgenomen,’’ zegt Redman. ,,Hetzelfde geldt voor de muziek. Er werd heel weinig vastgelegd op vinyl of cd’s. Er werden wel tapes gemaakt, maar daar zijn er veel van verloren gegaan,’’ valt Vroegindeweij bij. De naam ‘Walkmen’ verwijst naar de tijd waarin nummers vooral op tapes werden vastgelegd en op walkmens werden afgeluisterd. ,,Bandjes werden verspreid door jongens die elkaar tegen kwamen, bijvoorbeeld op de Lijnbaan. Ook hen noem ik walkmen, lopend distributeerden ze hun muziek,’’ legt Redman uit

Statiegeldflessen
De twee filmmakers werkten met een beperkt budget. ,,Eigenlijk hadden we geen budget. Geen subsidies, alles is gedaan met eigen geld. We moesten soms statiegeldflessen inleveren om verder te kunnen,’’ lacht Vroegindeweij. ,,Je leert creatief omgaan met het materiaal wat je hebt. We hadden niet de mogelijkheden om interviews bijvoorbeeld twee keer te draaien. Mensen die de film bekijken zien niet hoeveel energie erin zit. Het maken van 67 minuten film kost twee jaar vol leuke ellende,’’ zegt Redman